Çocukluğum- çocuğum-bugün💚

Kendi çocukluğumla Efe’nin çocukluğunu karıştırmaya başladığım bir sarmala girmek üzereydimki, bunun yarattığı bezginlikten erken farkettim bu durumu. Her şeyi doğru yapmaya çalışmanın verdiği o yorgunluğu bildiniz mi? İşte ondan vardı üstümde. Böyle dönemlerde, işi gücü sorumluluğu bırakıp, çocikimle biz bize salaş bir gün geçirmek tüm pasımı silip atıyor.

İşte dün öyle bir gündü. Biraz onun sevdiği biraz benim sevdiğim şeyleri yaptık. Kafe uğultusunda kitap okuduk, takıldığı konuları çalıştık, o resim çizdi ben biraz daha okudum, tatlı yedi, çay içti. Ana oğul kırtasiye kuncukladık. Tüm hotwheels arabalara tek tek baktı ve oyuncak almayacağımı söylediğimde gayet sakin karşıladı. ( zamanında sınır çizmek için verdiğim her bir çabaya ve emeğe helal olsun🙏🏻)

Sağolsun hava durumu da bizden yanaydı da, şehir merkezindeki iki büyük parkta götürebildim onu. Yeni açılan köprüye çıktık. İplikçiden bir kaç yumak aldık. Pizza yedik ve kredimizi sonuna kadar da tüketmeden evimize geldik.

Aman uykusu aman ödevi aman üstü başı aman huyu suyu derken, bakım verme büyütme sorumluluğun altında ezilmeden de ebeveynlik yapayım istiyorum. Bazen ben de torunummuş gibi davranayım oğluma. Azıcık da beraber şımaralım değil mi? Bir görev bilinciyle değil de, seçtiğim için, birlikte de çekirdek anılarımız olsun diye.

Çocuklar( içimizdeki çocuklar da dahil) en iyi davranıştan öğreniyor. Kendi içimdeki bıdıkla temize çok geçtik bazı şeyleri. Üzgünüm canımın içi, tüm o yaşadıklarını silip atamam. Onlar oldu. Gerçekten oldu. Senin ne kadar üzgün olduğunu ( ve aynı zamanda ne kadar yaşam dolu da olduğunu) bir ben bilirim. Ama kendi çocukluğumdaki yaraları telafi etmeye çalışamam kendi oğlumu büyütürken. O benim hikayemdi. Bu Efe’nin. Ben hala onun için otorite figürü olmaya ve aynı zamanda etkin bir rehberlik etmeye niyet ediyorum. Onu çok sevdiğimi, onun sağlıklı bir yetişkin olmasına kendimi adayarak göstermeyi seçiyorum. Benim çocukluğum benimdi. Günahıyla sevabıyla. Artık önümüze bakıp hem bir yandan kendimi, hem de çocikimi büyütebilirim. Böyle yaşamak, bu niyetle yaşamak çok içime siniyor. O yüzden bazen tökezlesem de, kaldığım yerden devam. Paçamdan çekiştiren her bir duyguya alan açmaya çalışmaya, ama aynı zamanda ben ve ailem için de mutluluk her nerdeyse onu arayıp bulmaya da söz veriyorum. Yok öyle enseyi karartıp tüm yaşamı üzüntüyle geçirmek.

Bakın bugün yepyeni bir gün. Daha hiç yaşamadık bugünü. Ne biz ne içimizdeki çocikler ne de ebeveyni olduğumuz çocikler🎈 Nasıl geçmesini seçerdiniz?

Yorumlarınızı bekliyorum🌸

Farkındalığı yüksek huzurlu günler dilerim💐