Çocikim Büyüyordu

Canımızın tatlısı, evimizin neşesi, güzeller güzelim bitanecik çocikim okulca ilk şehir dışı gezisine katıldı geçenlerde. Günü birlikti, her saniye fotoğraf ve videolarla kuşatıldık ama hissi çok farklıydı. Şu çocuğun bizimle dağ bayır kilometrelerce hiking yapmasıyla yeterince anlamamış olacağım ki, bu geziyle beraber uzun süredir tutmayan anksiyetem de anladı Efe’nin artık büyüdüğünü.

Anneler bilir, çocukla beraber koc-ca-man da bir kaygı topu doğurursun. Kişisel meselelerini çözdükçe bunu iyice küçültebilsen de, genel olarak emniyeti, sağlığı, benim sağlığım, benim kocamın sağlığı derken ilkel beyni şaha kaldıran bir şey ebeveynlik. Ne kadar terbiye edebilsen de bazı anlarda tuttu mu tutar; ve kimse kusura bakmasın bu da çok normal.

Geziden bir gün önce öyle mendenur öyle mendeburdum ki, uzun zamandır bu kadar gıdıklanmamıştı yaşamsal kaygılarım. Elimden geldiğince içimde yaşadım ve Efe’yle beraber heyecanlanıyormuşum gibi rol yaptım. Çok şükür ki gezi günü sabah 6.00’da otobüse bindirince de gerçekten heyecanlanmaya başladım onun için.

Sonra ne oldu dersiniz? Yıllardan sonra Erenle ilk baş başa pikniğimize çıktık ve şöyleli bi ortamdaydık.

(Büyüyebilirsin çocikim. Ben senden razıyım🫠)

Şimdi evde her lafı Ankara gezisine bağlayan, gururlu ve heyecanlı bir çocik var. Benim de yanıma kalan hamak keyfi🤭

Böyleyken böyle işte. Küçük dünyamızda micro kırılmalar yaşanıyor ve biz de şaşkınlıkla eşlik ediyoruz. Bir zamanlar geleceğine inanamadığımız günlerin içinden geçerken, zihnimin tuzağına düşüpte bunları kanıksamayayım, her yaşta iyice hatırlayayım istiyorum. İşte bu da otuzlarındaki bir kadının böyle bi günüydü işte. Çocuklar büyüyor. Aynı anda biz de. Arada bir durup bunu hatırlamak, kendimize de yaşayacak bir hayat bırakmak her zaman iyidir.

Sıradan ve sade yaşamların kıymetini bilmeye gönül vermiş bloğumda sonraki yazıda görüşmek üzere🌸