Yeniden Merhaba

Neredeyse bütün ağaçların tepesinde saksağan ailecikleri gördüğüm bir sabahtı. Düzce'de bugün görüş mesafesi en az 200 km olmalıydı ki, karşıki dağların ufacık tefecik çukurları bile kolayca seçiliyordu. Buralarda hiç alışık olmadığımız lodos bazen başımı ve bacaklarımı ağrıtsa da, sisten pustan da şişmiştik. Kartpostal gibi bir çevrede bulunmak, ne bileyim, masalsı hissettirdi.

Okul sıradan ve vukuatsizdi (şükürler olsun ki). Yakında uzman öğretmen olacağım netleşti ve buna en çok yeşil pasaporta iyice yaklaşacağım için seviniyorum. 2025 bana, bize, gezmeyi çok seven ama bütçe işlerinden dolayı bir türlü sıra bulamayan herkese bolca seyahat getirsin.

Gün ortasındaki boş derslerimde kitabıma gömüldüm ve öyle güzel kaptırdım ki, çok güzeldi. Karakterleri iyice tanıdığımı hissettiğim, kurgudaki herkesin birbirinin hayatına temas etmeye başladığı o leziz yerlerde, çıkışta köy otobüsünün gelmesini beklerken bile okudum. Kitabı öylece bitirdim.

Muriel Barbery- Kirpinin Zarafeti, buydu okuduğum kitap. Beynimi çok da kullanmak zorunda kalmadığım, okulda bölük pörçük boşluklarda snack reading yaparak bile bağ kurabildiğim bir kurguydu benim için. Dışardan özellikle asosyal, zır cahil görünmeyi seçen ama aslında fazlaca okur-düşünür-sanat düşkünü bir kapıcı kadınla, apartmandaki ergenliğin göbeğinde, kendi yalnızlığında düşüncelerine fazlaca düşkün 12 yaşındaki bir ergen ve de son zamanlarda apartmana yeni taşınan bir beyefendinin arasındaki kader birliğiyle ilgiliydi kitap. İtiraf etmeliyim, evde kendi alanımda okumuş olabilseydim sonunu, kesin ağlardım. Çünkü çok fena ters köşe yaptı ve koşup sevdiklerime sarılayım hissiyle ayrıldım köyden.

Tabii ki toplu taşımayla kendimi eve atana kadar duygusallık filan kalmadı. Oturmak için dua ettiğim ama otursam da rahat edemediğim otobüsleri var canım memleketin. Neyse ki teki bozuk kulaklığımla yine de alıştım kendi halimde sabretmeye.

Nihayetinde eve vardığımda aklımda artık bunu yapmak vardı. Blog yazmayı çok özledim. Bilmem kaçıncı kez, işte yeniden buradayım. Şimdi çok derme çatma görünen bu bloğumun, temasındaki dağınıklığı sabırsızlığıma verin. Hepsini zamanla ilmek ilmek güzelleştireceğim.

Sanıyorum çoğunlukla dümdüz insan hayatı paylaşan bir blog olacak. Pek de bir şey öğretme kaygısına girmeden, deneyimlediğim, içimden taşan ne varsa, buraya o yansır. Okumaya değer görür, zaman ayırır, yorum yapar, paylaşırsanız bu tutkuma eşlik etmiş ve beni çok müteşekkür etmiş olursunuz.

O halde yeniden merhaba. Hepiniz sıradan yaşam bloğuma hoş geldiniz.