Regülasyona Ölüm Demeyelim de…

Sırtımızı bahara iyice döndüğümüz, sabah yaprakların üzerindeki çiylerin çoğalmasından belli. Güneşin bizi yokluğuyla terbiye edeceği günler gelene kadar, her bi zerresinin kıymetini bilmeye devam ediyoruz. Kim ne derse desin, seviyorum bu mevsimi ( bacak ağrılarım yazıyı terk etti). Sanki doğadaki içe dönüşle birlikte benim doğal ritmim yükseliyor ve ilginç bi şekilde enerjim artıyor. Kendime arkadaşlık etme biçimim bile değişiyor ve sanki daha samimi oluyoruz kendimle.

İnsan kendini kolayca ‘çözdüğünü’ düşünmeye meyilli. Artan farkındalıkla birlikte zannediyoruz ki artık oldu. Ama artan farkındalıktan da artan bir yer varsa, oralarda yine görüyoruz ki bittiği filan yok. Nefes aldığımız sürece büyümeye, keşfetmeye, anlamaya, şaşırıp hayret etmeye devam.

Kendi adıma bir süredir böyle bir şaşkınlık olmayan şaşkınlık içindeyim. Özellikle anne olduktan sonra, sırf oğlum benimki gibi bi evde büyümesin diye kendimi duygusal olgunluğa ve regülasyona resmen adadım. Kendi duygularımın sorumluluğunu alabilmek ve kendi yorgunluğum ve bıkkınlığımla çocikime külfet olmamanın hayali o kadar başımı döndürdi ki, sanırım kantarın topuzu bi yerde kaçtı arkadaşlar.

İnsan denen organizmanın hangi prensiplere dayalı çalıştığını anladıkça, temel ihtiyaçlarımı önceliklendirdikçe, çemberim küçüldükçe küçüldü. Ucunda biraz belirsizlik, karmaşa ya da uzun soluklu inişli çıkışlı çabalar gerektiren nerdeyse her hevesimi bıraktım.

Merkezinde ve regüle bir insan olmayı o kadar önceliklendirdim o kadar önceliklendirdim ki; bu genç yaşta kendime resmen inziva hayatı kurdum. Hayatım tıpkı youtube’daki cozy cafe temalı bir arka planda akıp giden,huzurlu aile filmi gibi. Kİ BUNA SONSUZ SINIRSIZ ŞÜKÜRLER OLSUN❤️ Çünkü kendi emeklerimizle kurduğumuz bu küçük ev, sadece Efe’ye güvenli bi alan olmakla kalmıyor, benim de yaralarımı sarıyor resmen.

Fakat hani bazen, sizin de çok sevdiğiniz çok istediğiniz bir şeyi; birinin başardığını, gururla paylaştığını, takdir edildiğini görürsünüz ya, işte öyle anlarda kendimde ki ‘ben de yapabilirdim’ diyen sesi yakalıyorum artık. Başkası adına sevinmeyi çok severim. Kendini gerçekleştirebilmiş, yaratıcılığını ortaya koymuş herkesi yürekten kutluyorum. Benimkisi biraz öz eleştiri. Hır gür eksik olmayan bir evde büyümek çocuk kalbimi ne kadar yorduysa, yorgun başımı ne kadar ağrıttıysa; çocuğumun büyüdüğü evdeki huzur ve sakinlikle uzun yıllar mest oldum galiba. Artık kabul etmekten utanmıyorum. Sanırım ben merkezinde ve regüle bir insan olayım diye, tutkularımı kısırlaştırdım. Şimdi de onların yasıyla yaşıyorum.

Şu an bu kadar açık ve rahat bir şekilde kendi kırılganlığımla oturabiliyorsam ( bi önceki paragraftan sonra sümüklerimi silmemişim gibi), bir de kalkıp bunu bloğuma yazıp koyabiliyorsam bunlar da hep regülasyondan. Ama bu yazı regülasyonu övdüğüm onlarca yazıdan biri değil. Bu yazı regülasyonu merkeze alıp kişiliğini kaybedebileceğinin şu an farkında olmayan herkese minik bi paylaşım yazısı. Evet regülasyon şahane bir şey. İyiki sinir sistemi bilgilerinin cirit attığı bir dönemde yetişkin oldum ve kendimi eğittim. Ama keşke kendi hayallerim ve hırslarıma da yerim kalsaydı be.

O yüzden geçenlerde luteal fazda olmanın da verdiği ekstra bi duygusallıkla ‘regülasyona ölüm’ demiyorum da; regülasyonun bende tanımı biraz değişiyor diyorum artık. Bakarsınız hem merkezinde bi insan olmanın hem de kendini gerçekleştirmenin bi ortasını bulurum zamanla.

Sevgilerimle