Nerede kalmıştık?

Her gün apar topar açık kalp ameliyatına alınıyormuş gibi hissettiğim, kışların en uzunu, en grisi sanki ( aman dilimi ısırayım) sanki artık son buluyor.

Yeniden bazen coşkulu bazen yorgun, bazen becerikli bazen basiretsiz hissettiğim; ama kuytu köşesine kadar benim olan hayatıma kavuşmama çok az kaldı. İçine güvenle yerleştiğim, içimdeki her bir ‘ ben’in kendi ritminde görünüp kaybolduğu, dışarıdan aşırı sıradan görünen ama benim bunu kurana kadar bir taraflarımın çıktığı hayatıma devam etmeme çok az kaldı.

Bir gün çılgınlar gibi kınanmayı kafama takmayacak kadar özgürleşirsem detaylarıyla anlatırım. Ama şimdilik o kadar kartlaşmadım. Ve anca üstten üstten bu kadar bahsetmekle yetiniyorum.

Hayatın yüce zekası ve merhametine hem kendim için hem karşı taraf için en çok ihtiyaç duyduğum dönemlerden birindeyim. Tüm kalbimle umuyorumki, bir daha bunu yaşamak zorunda kalmayalım. Yollarımız ayrı ayrı ama çiçeklerle dolu olsun. İkimiz de hayatın merhametli kollarında olgunlaşıp serpilmenin tadına varalım inşallah. Ben önüme bakmaya çok hazırım ve ahhh, hayat seni çok seviyorum❤️ bu sevginin seninle de bir ilgisi yok. Ama çok seviyorum işte❤️

Keşke burası instagram kadar kalabalık olsaydı ve yorumlarda bir hoşbeş etseydik🐣