Geç kalmışlık hissine var mı bi öneriniz?

Sanki böyle neye heves etsem, çoktaaan en güzeli yapılmış gibi hissedip durduğum bir süreçten geçiyorum. ‘Heh bi sen eksiktin zaten!’ diyor, vazgeçmek çok kolaymış gibi bir kaç gün cool takılıyorum. Ama sonra başlıyor yine, ‘iyi de seni mutlu ediyodu ama bu işler’ cimcimesi.

Sosyal medyada, okuduğun kitabı yaptığın sporu paylaşıp, çocikinle takıldığın sakin anları paylaşmak çok kolay. Bakın hayatım çok güzel, imajı çizmek çok kolay. Ve bir bakıma bu doğru. Kesinlikle çekirdek ailemle kurduğumuz şu küçük, sade, basit yaşamımız için minnettarım. Bir bakıma hayatım gerçekten çok güzel. Ama bir yandan da değil. Hiç değil. Instagram süslü dünyaların ve ucundan serzenişlerin yeri olmuş. Kendi arkadaşlarım bile çoğu postumu görmüyor sırf reklam vermediğim için (vermicem işte). Orası öyle tıngır mıngır takıldığım bir yer ama dijital dünyayla asıl bağ kurabildiğim, ve daha rahat kendim olabildiğim yer burası.

Ben çok zorlanıyorum ya. 20li yaşlarda bir umut, geçecek sandığım bazı şeylerin asla geçmeyeceğini artık kabul etmenin hayal kırıklığından çok yoruldum. Çok üzgünüm ve çok kırgınım. Kimseye yük olmadan kendi içimde düzgün bir insan olmaya çalışmaktan şikayetçi değilim ama, beni sonunu görememek çok düşürüyor. Modum düşük, zihnim dalgın, canım sıkkın. Tamam boşver sen değiştiremeyeceğin kişileri ve detayları diyorum. Haydi zamanını nasıl geçireceğini seç, hayallerine heveslerine bak diyorum. Ama ne yalan söyliyim, onda da destek görmedikçe kararlı kalmak ve tatmin olmak çok zormuş.

Okuyan herkesin edeceğin tek kelimelik bir yorum bile, kitap önerisi için sizi takibe başladım mesajı bile, ya da shopier’dan siparşiniz var bildirimi bile ne büyük enerji verirdi bana anlatamam. Ama çoğu kez olmuyor. Ben en başında sırf bana iyi geliyor diye başladığım tüm bu blogger’lık işlerinde, itiraf ediyorum, artık daha fazlasını isterken görüyorum kendimi. Reklamın köpeği olmuş instagramla kendi yağımda kavrulup duruyorum ve artık her hevesim için geç kalmışım gibi hissediyorum. Ve böyle hissetmek hiç güzel değil.

Bu geçici bir buhran mı yoksa ben sandığım kadar iyi değil miyim keşke bilebilseydim. İkincisine ikna olmama ramak kaldı çünkü. Belki de gerçekten herkes her şeyin en güzelini yaptı ben de eksik kalayım.

Bilmiyorum.

Bunu da zahmet edip kim okur, yorum yapar, fikrini dürüstçe benimle paylaşır mı bak onu da merak etmeden duramıyorum. İşte böyle değişik bir kısır döngü. Soruyorum ey internet alemi… benim de hayallerime hala yerin var mı ya?

İçimdeki bu geç kalmışlık hissi bana doğruyu söylüyor olabilir mi?