Farkındalık anları🌱

Bir zamanlar ettiğinizi bile hatırlamadığınız bir duadan artık vazgeçmeye cesaretiniz var mı?

Bu sabah içimdeki havai fişeklerin patlayışı bu soruya nihayet evet diyebilmemle ilgiliydi. Şimdi bir derdinizi düşünün, böyle kurtulmaya can atıyorsunuz. İşlerin düzelmesini çok istiyorsunuz. Eşiniz dostunuz herkes şahit yani ne kadar zorlandığınıza. Bu sizin bilinçli düşüncelerinizle, şu andaki halinizde gerçekten de değişmesini istediğiniz şey.

Ama bilinçsiz düşüncelerimizde aldığımız kararlar, yaptığımız anlaşmalar, ettiğimiz dualar neyse o oluyor. Buna çok inanıyorum.

Uzun zamandır bana aslında sıkıntı çıkaran bu durumu içten içe beslediğimin, bir yandan da devam etmesini seçtiğimim farkındaydım. Sebebini tahmin etsem de, heh işte bu, anını yaşayamıyordum. Bu sabah yaşadım☀️

O tatlı aydınlanma anlarınızı bilirsiniz. Tüyler diken diken, sanki gözler daha yüksek bir pikselden görüyor, kulaklar daha da düşük desibelleri duyuyor. Tüm dünya uykuyda da bir tek siz ayakta uyanıksınız gibi bir hal. Berrak. Çok parlak. Çok güçlü. Sanki ense kökünüzden dokuz katlı bir binayı almışlar da kuş gibi hafiflemişsiniz gibi bir his. Ayyyy çok seviyorum çok.

Yani böyle hissetmek, kendi aldığını bile hatırlamadığın bir takım kararları çırılçıplak görmek. Ve bir yandan bunu değiştirebileceğini bilmek. Yazarken tekrar yükseldim. Bundan sonra top hayatta. Ben bilmem nasıl düzelir ne olur ne biter. Ben bu saçma sapan zehirli dinamikten çekiliyorum. Bedelini, yanında olabilecekleri artık kabul ediyorum. Büyüdüm. Arada sırada kötü hadiseler de yaşanabilir. Anlayabiliyorum. Ki belki de hiç yaşanmaz. Onu da bilemem aslında. (Zihin nasıl çalışır enter)

Böyleyken böyle işte. Dışarıdan bakınca birbirimizden çok farklı, havalı, karmaşık tipler gibi dursak da, her taşın altından ana babasının onayını sevgisini almak için kendini daha baştan hiç etmiş sümüklü bebe hallerimiz çıkıyor ya. Çok garip değil mi ya? Evet bir ömür de alırsın o onayı ( ki buna da artık inanmıyorum ya) ama ne pahasına? Orayı bir açmak arada bir kontrol etmek çok iyi oluyor gerçekten.

İçimizdeki çocikleri yerim. Başımızın sümüklü tatlı belaları. Her tantanaya rağmen onları çok seviyor ve her daim masada onlara yer ayırmaya söz veriyorum🎈🎈🎈.

Umarım bu yazıyı yazarkenki hayat enerjim ve coşkum size geçmiştir. İnşallah minicik de olsa bir ışık yanmıştır kafanızda kendi güncel sıkıntılarınız için. Çare gerilerde. Çoook erken yıllarımızda olabilir.

Tüm saçma inanışlarımızdan arındığımız o halimiz mümkün müdür bilmem, ama birinden bile özgürleşmek. Ahhh. Çok güzel çok….

Sevgiler💐